Naar aanleiding van het huwelijk van Frank & Erna op 19 juni 2010 in Medan (Sumatra-Indonesië) maakten 32 genodigden gebruik van de uitnodiging. Een van hen is Paatje Papaya, die in deze blog verslag doet van de reis er naar toe, de bruiloft zelf en het daarop aansluitend verblijf aan het Toba-meer met het bruidspaar, de familie van de bruid en de (Nederlandse)bruiloftsgasten. Verder vertelt hij over de daaropvolgende vakantie (met een deel van de gasten) op Bali.
maandag 24 oktober 2011
dinsdag 12 oktober 2010
Orangutans in Bukit Lawang
Donderdag, 17 juni 2010
Direct na het Indonesisch ontbijt (o.a. nasi/bami goreng) met heerlijk vers fruit (uiteraard Papaya) vertrekken we met de klaarstaande bus
naar het huis van Erna om de daar logerende gasten op te pikken. Tijdens de rit ernaar toe kijken we onze ogen uit. We zien de ochtend verkeerschaos van Medan. Verkeersregels schijnen er niet te bestaan. Met vieren naast elkaar op 2-baanswegen, links en rechts inhalend. De kleuren van de verkeerslichten worden naar eigen inzichten geïnterpreteerd. Veiligheidsregels worden aan de laars (of blote voeten) gelapt. Acht tot tien schoolkinderen worden zomaar gestapeld op een motor met zijspan/bak of boven op het dak van de auto.
Een specifieke verschijning in Medan en directe omgeving zijn de gemotoriseerde becaks/riksja’s, die op afgewerkte (plantaardige) olie lopen. Met gevolg enorme rookontwikkeling en stankoverlast. De zijbak wordt niet alleen voor personenvervoer gebruikt maar voor allerlei transporten. Tot gehele huisraad toe. Soms tweemaal zo breed als de motorfiets en de zijbak tezamen.
De door het bruidspaar (die evenwel niet meegaan) geïnitieerde tocht brengt ons naar het Nationaal Park Gunung Leuser waar we bij het dorpje Bukit Lawang aan de Bohorok rivier een opvangcentrum voor getraumatiseerde Orangutangs gaan bezoeken.
Ook buiten Medan komen we ogen te kort. Over smalle wegen met diepe gaten, scherpe bochten en steile hellingen waarover ook enorme, vol met palmpittrossen gevulde vrachtwagens en razende interlokale bussen zich banen worden de 93 km overbrugd in ruim 3 uren tijd. Langs de weg voornamelijk palmolie-plantages in verschillende stadia. Van oeroude hoogstammige bomen, relatief jonge, laagstammige (of geen stam) bomen, pas beplante plantages en veel omgehakte bossen of omgeploegde landerijen. Bij afwezigheid van gepaste gelegenheden wordt onderweg maar een (plas)pauze gehouden Notabene bij een gelegenheid dat slechts één, half onder water gelopen, toilet had en geen warme koffie of koud bier. Na het passeren van een soort van ingang, waar omgerekend, 15 eurocent per persoon betaald wordt komen we aan bij een groot restaurant. De meesten gaan de omgeving verkennen in de prachtige tuin en de daarachter gelegen snel stromende rivier, waar kinderen met autobanden in het water spelen.
Intussen proberen Ron en Nono een tocht naar de Orangutans te arrangeren. De aanwezigheid van Nono is echt noodzakelijk omdat de 2 gidsen voornamelijk Behasa (de Indonesische taal) spreken en een heel klein beetje gebrekkig Engels. Er zijn geen eenduidige vastgelegde tarievenoverzichten voorhanden. We spraken uiteindelijk een tarief af van 60.000 rupia (ca. 6 euro) per persoon voor een relatief gemakkelijke tocht van 3 à 4 km langs de rivier en een stukje door de jungle inclusief het overzetten per kano. Tenminste dat dachten we. Aan het einde van een voortreffelijke lunch kwamen de heren namelijk terug om ons mede te delen dat ook voor elk fototoestel nog eens 50.000 rupia betaald dient te worden. Om vervolgens, nadat door Ron weer heeft geïnd, terug te komen. Nu vragen ze nog eens 150.000 rupia voor elk mee te nemen videocamera. Besloten wordt om alleen het basistarief te betalen en de bijkomende kosten voor de foto- en videoapparatuur pas achteraf.
Intussen heeft zich ook een groep jongelui zich voor en tot zelfs in het restaurant verzameld. Voor elk van ons blijkt een persoonlijke assistent te zijn benoemd. Al na 200 meter zien we Gitte met haar zoontje Thijn in de buggy terugkeren. De weg ernaar toe blijkt toch niet zo eenvoudig als geschetst en zeker niet voor een buggy geschikt. We lopen langs de rivier door het dorpje Bukit Lawang.
Het sociale leven speelt zich af in en om de rivier waarin je baadt, speelt, vist, met elkaar praat, groenten/fruit wast maar ook je behoefte doet en de doden verbrandt. De winkeltjes met toeristische snuisterijen zijn nauwelijks bemand. Onze groep is klaarblijkelijk te klein en niet vooraf aangekondigd. Aan het einde van het dorp ligt het pontje. Niet meer dan een smalle kano waarin maximaal 4 toeristen in gaan en dat met een touw naar de overkant wordt getrokken. Aan de overkant begint de jungle en ook het eigenlijke Gunung Leuser natuurpark. We komen dan de eerste kleine aapjes tegen.
Maar nog geen loslopende Orangutans in het wild. Maar daar begint ook een zeer steile berghelling. De ongelijke en zeer hoge treden maken de bestijging van de helling alleen maar zwaarder. Het zweet vloeit rijkelijk. Voor menigeen komt de meegelopen persoonlijke assistentie als geroepen. Eindelijk houden we halt bij een plateau waarop twee natuuropzichters zitten. Ze slaan met een knuppel op de bomen of een stuk bamboe om ,zogenaamd?, de Orangutans te lokken. Want heel opmerkelijk is dat, direct nadat iedere toerist (na ons kwam nog een klein groepje) en de laatste gids boven is en nadat die zelfde laatste gids een telefoontje pleegt, zich een vrouwtjes Orangutan met kind aandient. Ze daalt af tot op het plateau en krijgt van de verzorgers fruit en drinken. Vele foto’s worden gemaakt. Michael maakt ook zonder statief met zijn telelens prachtige close-ups.
Na een kleine tien minuten verdwijnt de Orangutan weer met een kam bananen in haar bek. Ook wij keren met deze prachtige ervaring weer terug. De meest lastige muskieten die we nog tegen komen zijn die meegezonden jongens die (gedreven door hun leider)voor al dan niet bewezen diensten ongegeneerde bijdragen vragen/eisen. Aan de andere kant wordt de controle op de meegenomen fototoestellen en videocamera’s een lachertje. Ondanks dat de groep niet meer compleet is gaan ze op ons voorstel in om alleen de opgestoken toestellen en camera’s te tellen. Gek genoeg zijn er dan minder fototoestellen en geen videocamera meegenomen. Terug gekomen bij het restaurant wordt eerst het vochtverlies afdoende aangevuld voordat we de lange terugreis aanvaarden. Menig luikje wordt in de bus neer gelaten. Het is al donker geworden als we in Medan aankomen. De eerste keus van de chauffeur voor een restaurant is helaas vol. Honderd meter verder vinden we al een ander groot restaurant. Maar jammerlijk genoeg heeft de teloorgang van het toerisme op Sumatra hier genadeloos toegeslagen. Ondanks de ruimte en de vriendelijkheid van het personeel is dit restaurant niet (meer) in staat om een wat grote groep gasten te bedienen. Ze hebben slechts 5 koude flesjes bier. Vlug werd nog bij een supermarkt dit aangevuld met nog eens vijf stuks (maar niet erg koud). De bediening was abominabel. Bestellingen moesten worden herhaald, lange wachttijden, plotseling was het bestelde op of niet aanwezig. Vooral Michael en (de jonge) Peter hebben erg lang op hun eten moeten wachten. En na drie uur heeft Cos zelfs nog helemaal niets gehad. We zijn toch maar weggegaan. Ron heeft inmiddels aangegeven dat hij Cos trakteert op een maaltijd bij KFC, dicht in de buurt van ons hotel. We brengen de logees van Erna daar terug en gaan vervolgens naar KFC met een intussen behoorlijke aangegroeide groep, die getuigen (en meer dan dat) willen zijn van de inhaalslag van Cos. Dat is een prachtige afsluiting geworden van deze enerverende dag.
Direct na het Indonesisch ontbijt (o.a. nasi/bami goreng) met heerlijk vers fruit (uiteraard Papaya) vertrekken we met de klaarstaande bus
De door het bruidspaar (die evenwel niet meegaan) geïnitieerde tocht brengt ons naar het Nationaal Park Gunung Leuser waar we bij het dorpje Bukit Lawang aan de Bohorok rivier een opvangcentrum voor getraumatiseerde Orangutangs gaan bezoeken.
Intussen heeft zich ook een groep jongelui zich voor en tot zelfs in het restaurant verzameld. Voor elk van ons blijkt een persoonlijke assistent te zijn benoemd. Al na 200 meter zien we Gitte met haar zoontje Thijn in de buggy terugkeren. De weg ernaar toe blijkt toch niet zo eenvoudig als geschetst en zeker niet voor een buggy geschikt. We lopen langs de rivier door het dorpje Bukit Lawang.
maandag 20 september 2010
Aankomst en ontvangst in Medan
Woensdag, 16 juni 2010.
Na 1 uur vliegen komen we aan op het vliegveld Polonia in Medan. We moeten te voet van het vliegtuig naar de aankomsthal, waar we in een wanordelijke omgeving in een ver hoekje één klein hokje ontwaren.
Daar moeten nagenoeg alle passagiers, een voor een de visumaanvraag met paspoort inleveren. Nadat diverse stempels zijn gezet wordt omgelopen naar een naastgelegen hokje waar je eerst moet betalen alvorens je je paspoort met het daarin geplakte visum terug ontvangt.
Daarna krijg je pas de eigenlijke paspoortcontrole, compleet met een scan van(oog)iris, van vinger-/duimafdruk van rechterhand en/of linkerhand. Naar gelang de willekeur van de beambte wordt een of alle drie lichaamskenmerken gescand.
In de hal staat Frank al klaar met een aantal kruiers. Onze koffers waren al eerder buiten dan wij zelf. Zelfs onze koffers zijn al door Frank verzameld. Na een vluchtige controle op de volledigheid van de bagage, brengt hij ons naar de klaarstaande bus. Eerst bezoeken we, zoals afgesproken, de ‘Money-changer’ waar je bij het omwisselen van 100 Euro meteen ‘miljonair’ bent.
De zojuist aangekomen groep wordt nu in het geheel naar het onderkomen voor de komende week gebracht. Hotel Pardede ligt op slechts enkele kilometers van het vliegveld. We krijgen in deze paar kilometers direct een indruk van de geweldige verkeersdrukte en het bijbehorende lawaai.
Het inchecken was door onze gastheer goed voorbereid en dus snel geregeld. We bezoeken even onze kamers om daarna snel terug te keren naar de binnentuin om onze eerste Bintang te scoren tezamen met Frank en de al enige dagen eerder aangekomen Jan en Rines. Pas daarna hebben we wat gerust, gedouched, omgekleed en de omgeving wat verkend. Een gevaarlijke onderneming gezien het niets ontziende verkeer. Trottoirs en oversteekplaatsen zijn blijkbaar niet in de infrastructuur opgenomen.
Rond 18:00 uur werden we met de bus door Frank en Erna opgehaald. Voor de meesten tevens de eerste keer dat ze Erna persoonlijk ontmoeten. Tezamen met de Nederlandse gasten die reeds eerder in Medan waren aangekomen en in het huis van Erna en Frank verbleven gaan we gezamenlijk eten bij "Koki Sunda" een typisch Sundanees Restaurant. Uit de vele mogelijkheden was het moeilijk keus te maken. De kennismaking met Erna was dan voornamelijk het uitleggen wat het best te combineren met je tafelgenoten.
Ik had het geluk dat ik naast Nono en Ton zat, die een prachtige samenstelling van diverse schotels voorstelden.
In een woord; VERRUKKELIJK! Het “selamat makan” heeft nog nooit zo mooi geklonken.
Na het eten zijn we met z’n allen naar het huis van Erna gegaan. Onderweg in de bus werd enkele mededelingen van huishoudelijke aard alsmede het programma met een strak tijdschema door Frank doorgenomen. Onder genot van menig biertje en de geurende (sommigen gebruiken daar een ander woord voor) Durian, hebben we de meegebrachte geschenkjes voor het bruidspaar overhandigd en de traditionele trouwkleding gepast.
Voor de heren, een sarong met aan de bovenzijde een band (stagèn/ ikat pingang)
waarin de kris wordt gedragen, een jasje (beskap) en een hoofdbeekking (blankon).
Voor de dames zijn dat voornamelijk de sarong en een kebaya (blouse). Het was lachen, gieren en brullen. Het is rijkelijk laat voordat we met de bus terugkeren naar het hotel. Het programma voor de volgende dag is met een uur opgeschoven.
Na 1 uur vliegen komen we aan op het vliegveld Polonia in Medan. We moeten te voet van het vliegtuig naar de aankomsthal, waar we in een wanordelijke omgeving in een ver hoekje één klein hokje ontwaren.
Daarna krijg je pas de eigenlijke paspoortcontrole, compleet met een scan van(oog)iris, van vinger-/duimafdruk van rechterhand en/of linkerhand. Naar gelang de willekeur van de beambte wordt een of alle drie lichaamskenmerken gescand.
In de hal staat Frank al klaar met een aantal kruiers. Onze koffers waren al eerder buiten dan wij zelf. Zelfs onze koffers zijn al door Frank verzameld. Na een vluchtige controle op de volledigheid van de bagage, brengt hij ons naar de klaarstaande bus. Eerst bezoeken we, zoals afgesproken, de ‘Money-changer’ waar je bij het omwisselen van 100 Euro meteen ‘miljonair’ bent.
De zojuist aangekomen groep wordt nu in het geheel naar het onderkomen voor de komende week gebracht. Hotel Pardede ligt op slechts enkele kilometers van het vliegveld. We krijgen in deze paar kilometers direct een indruk van de geweldige verkeersdrukte en het bijbehorende lawaai.
Het inchecken was door onze gastheer goed voorbereid en dus snel geregeld. We bezoeken even onze kamers om daarna snel terug te keren naar de binnentuin om onze eerste Bintang te scoren tezamen met Frank en de al enige dagen eerder aangekomen Jan en Rines. Pas daarna hebben we wat gerust, gedouched, omgekleed en de omgeving wat verkend. Een gevaarlijke onderneming gezien het niets ontziende verkeer. Trottoirs en oversteekplaatsen zijn blijkbaar niet in de infrastructuur opgenomen.
Rond 18:00 uur werden we met de bus door Frank en Erna opgehaald. Voor de meesten tevens de eerste keer dat ze Erna persoonlijk ontmoeten. Tezamen met de Nederlandse gasten die reeds eerder in Medan waren aangekomen en in het huis van Erna en Frank verbleven gaan we gezamenlijk eten bij "Koki Sunda" een typisch Sundanees Restaurant. Uit de vele mogelijkheden was het moeilijk keus te maken. De kennismaking met Erna was dan voornamelijk het uitleggen wat het best te combineren met je tafelgenoten.
In een woord; VERRUKKELIJK! Het “selamat makan” heeft nog nooit zo mooi geklonken.
Na het eten zijn we met z’n allen naar het huis van Erna gegaan. Onderweg in de bus werd enkele mededelingen van huishoudelijke aard alsmede het programma met een strak tijdschema door Frank doorgenomen. Onder genot van menig biertje en de geurende (sommigen gebruiken daar een ander woord voor) Durian, hebben we de meegebrachte geschenkjes voor het bruidspaar overhandigd en de traditionele trouwkleding gepast.
Voor de heren, een sarong met aan de bovenzijde een band (stagèn/ ikat pingang)
Voor de dames zijn dat voornamelijk de sarong en een kebaya (blouse). Het was lachen, gieren en brullen. Het is rijkelijk laat voordat we met de bus terugkeren naar het hotel. Het programma voor de volgende dag is met een uur opgeschoven.
vrijdag 17 september 2010
Vertrek naar Medan
Reisverslag Paatje Papaya, deel 1
Dinsdag, 15 juni 2010
Vertrek om 5:55 uur met de trein vanuit Geleen. Kort van te voren heeft Iron zich bij ons gevoegd na een slapeloze nacht elders. Overstappen in Sittard en Eindhoven, waar we Dav(E)ric en Petra oppikken. Daarna in één ruk naar Schiphol, waar we om 08:45 zonder enig oponthoud aan komen.
Bij de incheckbalie treffen we John, Janet, Cos en Monique al aan. Ondanks dat wij vanaf de eigen PC al 2 dagen van te voren on-line hadden ingecheckt (inclusief de omzetting van een enkele zitplaats) moest de hele exercitie helemaal opnieuw omdat blijkbaar het tweede gedeelde van de vlucht (Kuala Lumpur – Medan) niet meegenomen was op de uiteindelijke vliegtickets. In de vertrekhal komen we verder alle andere medereizigers/bruiloftsgasten tegen.
Nog snel wat US-dollars gewisseld om de visum bij aankomst in Indonesië contant te betalen. Na een nogal overmatig aandoende veiligheidscontrole bij de Gate kunnen we eindelijk het vliegtuig instappen om rond 12:15 uur het luchtruim kiezen.De verzorging van Malaysian Airlines tijdens de vlucht is uitstekend.
Naast de voortreffelijke maaltijden kun je jezelf vermaken via je persoonlijke beeldscherm met een grote hoeveelheid aan films, muziek, TV- en radiozenders. Verder heb je een 70-tal games ter beschikking. Je vergat bijna te slapen.
Ongeveer 12 uur later (in Nederland middernacht maar plaatselijk tijd 06:00 uur) komen we in Kuala Lumpur aan. Door het vroege uur is er maar weinig te doen op het nieuwe en zeer modern uitziende vliegveld. Vele winkels en restaurantjes (behalve Starbuck en Burgerking) zijn nog dicht. Een te bezoeken miniatuur-jungletuin was niet meer dan een tropisch zwembad van Center Parcs.
Zodat de meesten al zeer vroegtijdig met een shuttle-treintje naar de vertrekhal gaan. Daar is helemaal niets te doen of te verkrijgen en zal dus in ledigheid de bijna 3 uur wachttijd worden doorgebracht. De ligstoelen zijn wel heerlijk om het slaapkort wat in te halen.
Kort voor vertrek worden we nog naar een geheel andere gate gedirigeerd. Dus het is nog haasten om tijdig gecontroleerd (overigens minimaal) te worden en in te stappen.
De een uur durende vlucht naar Medan wordt voornamelijk doorgebracht met het invullen van de visumaanvraag en de douane-aangifteformulieren.
Dinsdag, 15 juni 2010
Vertrek om 5:55 uur met de trein vanuit Geleen. Kort van te voren heeft Iron zich bij ons gevoegd na een slapeloze nacht elders. Overstappen in Sittard en Eindhoven, waar we Dav(E)ric en Petra oppikken. Daarna in één ruk naar Schiphol, waar we om 08:45 zonder enig oponthoud aan komen.
Bij de incheckbalie treffen we John, Janet, Cos en Monique al aan. Ondanks dat wij vanaf de eigen PC al 2 dagen van te voren on-line hadden ingecheckt (inclusief de omzetting van een enkele zitplaats) moest de hele exercitie helemaal opnieuw omdat blijkbaar het tweede gedeelde van de vlucht (Kuala Lumpur – Medan) niet meegenomen was op de uiteindelijke vliegtickets. In de vertrekhal komen we verder alle andere medereizigers/bruiloftsgasten tegen.
Ongeveer 12 uur later (in Nederland middernacht maar plaatselijk tijd 06:00 uur) komen we in Kuala Lumpur aan. Door het vroege uur is er maar weinig te doen op het nieuwe en zeer modern uitziende vliegveld. Vele winkels en restaurantjes (behalve Starbuck en Burgerking) zijn nog dicht. Een te bezoeken miniatuur-jungletuin was niet meer dan een tropisch zwembad van Center Parcs.
Kort voor vertrek worden we nog naar een geheel andere gate gedirigeerd. Dus het is nog haasten om tijdig gecontroleerd (overigens minimaal) te worden en in te stappen.
De een uur durende vlucht naar Medan wordt voornamelijk doorgebracht met het invullen van de visumaanvraag en de douane-aangifteformulieren.
overstap naar een nieuwe Blog
Als de logische opvolger van deze blog “frank-erna.blogspot.com” dat in voorgaande maanden tot 14 juni verhaalde over de voorbereidingen voor het huwelijk van Frank en Erna in Medan heeft Paatje Papaya een nieuwe blog-site gemaakt.
In de nieuw blog wordt een 'aangekleed’ reisverslag gegeven van de reis er naar toe, de bruiloft zelf
en het daarop aansluitend verblijf aan het Toba-meer
met het bruidspaar, de familie van de bruid en de (Nederlandse)bruiloftsgasten alsmede onze daaropvolgende vakantie (met een deel van de gasten) op Bali.
Het was een geweldige reis naar Indonesië met prachtige ervaringen. Het succes van de reis is mede toe te schrijven aan mijn medereisgenoten(… en genoten hebben we zeker).
Ook is een groot gedeelte van het foto- en filmmateriaal dat ik in dit reisverslag heb gebruikt, afkomstig van deze reisgenoten. Bij deze mijn dank voor hun medewerking maar in het bijzonder gaat mijn dank uit naar het bruidspaar, Frank & Erna, wiens uitnodiging toch uiteindelijk de aanleiding was voor de reis en samenstelling van de groep.
Om technische reden wordt nu nog even gebruik gemaakt van deze oude blog.
Het introductiefilmpje ziet er als volgt uit.
In de nieuw blog wordt een 'aangekleed’ reisverslag gegeven van de reis er naar toe, de bruiloft zelf
Ook is een groot gedeelte van het foto- en filmmateriaal dat ik in dit reisverslag heb gebruikt, afkomstig van deze reisgenoten. Bij deze mijn dank voor hun medewerking maar in het bijzonder gaat mijn dank uit naar het bruidspaar, Frank & Erna, wiens uitnodiging toch uiteindelijk de aanleiding was voor de reis en samenstelling van de groep.
Om technische reden wordt nu nog even gebruik gemaakt van deze oude blog.
Het introductiefilmpje ziet er als volgt uit.
maandag 14 juni 2010
Let's Party met de muziek van Frank
Later op de avond zal de bruidegom na al de traditionele gedoe zeker uit zijn dak gaan met de muziek die hem beter ligt.
De country muziek en dans is aangepast naar Djawa Country:
En voor zijn Indische dansvrienden natuurlijk de 'Poco Poco' (oorspronkelijk uit de Molukken).
Bij de papua-vrienden heet een dergelijke dans de Sajojo:
En natuurlijk wordt er weer heerlijk gegeten. Selamat Makan luitjes.
Dit was voorlopig de laatste editie voordat ik vertrek. Nog een klein nachtje slapen.
De country muziek en dans is aangepast naar Djawa Country:
En voor zijn Indische dansvrienden natuurlijk de 'Poco Poco' (oorspronkelijk uit de Molukken).
Bij de papua-vrienden heet een dergelijke dans de Sajojo:
En natuurlijk wordt er weer heerlijk gegeten. Selamat Makan luitjes.
Dit was voorlopig de laatste editie voordat ik vertrek. Nog een klein nachtje slapen.
Meer bezienswaardigheden op Sumatra
Voor de Noord-Sumatraanse fauna zijn specifiek, de orang-oetans in Bohorok of Mount Leuser National Park,
Bukit Lawang
Zo'n drie uur reizen (96 km) van Medan (aan beide kanten van de grens tussen Atjeh en Noord-Sumatra) ligt het bekende nationale park Gunung Leuser. Het Leuser Nationaal Park heeft een oppervlakte van 9000 vierkante kilometer en vormt het hart van het Sumatraanse regenwoud en de thuisplaats van uiteenlopende en exotische soorten van flora en fauna. Het is een van de meest bedreigde ecosysteem in de wereld. Het gebied heeft dichte wouden, heldere rivieren en diverse wild levende dieren, met name de orang-oetans. Hier is, naast Zuid-Kalimantan (het Indonesische gedeelte van Borneo) een van de oorspronkelijke habitats van de orang-oetans.
In Indonesië zijn er vier opvangcentra op Kalimantan en één op Sumatra. Het opvangcentrum in het Gunung Leuser National Park, heet Bohorok. Het centrum verzorgt de revalidatie van orang-oetans die als huisdieren jarenlang zijn getraumatiseerd.
Wild-Water Rafting
Noord-Sumatra met name dichter bij de bergen heeft vele prachtige rivieren met helder en snel stromende water. En als je toch in de buurt van Bahorok bent moet je zeker ‘raften’ over de Wampu rivier.
Het startpunt is Mariki, voor een rafting trip met veel klasse 2 “versnellingen”. Je wordt begeleid door lokale gidsen. De reis duurt ongeveer 4 uur waarbij je zult genieten van de prachtige natuur, varend op een brede jungle rivier in het midden van het ongerepte indrukwekkende regenwoud. Alles om je heen kunt zien en horen de tropische fauna. Halverwege wordt een stop gemaakt bij een waterval waar je een frisse douche kunt nemen en lunch in de open lucht. Na de lunch ga je verder met het wildwatervaren.
Een andere rivier waar je wildwatervaren kunt beoefenen is de Sungai Alas.
Berastagi Hooglanden
De stad Berastagi ligt 1300 meter boven de zeespiegel met zijn aangename temperatuur kent prachtige panorama’s en spannende tochten naar de Mount Sibayak Sinabung.
Berastagi is uitgegroeid tot een weekend bestemming voor de inwoner van Medan stad dat op 70 km afstand ligt. Tevens is het de hoofdstad van de Karo Batak stammen. Voor buitenlandse bezoekers is Berastagi en haar omgeving daarom een unieke plek om de traditionele Batak-dorpen en de watervallen van Sibolangit te bezoeken.
Onderweg naar Tobameer
Onderweg in het gerestaureerd traditioneel dorp Pematang Purba, kom je de erfenis van de Simalungun koningen tegen.
Een lang houten paleis met vele kamers. Naar het schijnt is dit niet een echt paleis, maar een huis waar de soms meer dan 100 vrouwen van de koning verbleven. Op de hoek van het huis zijn, in chronologische volgorde, de namen van elke koning tussen 1886 tot het einde van de 20e eeuw uitgehakt.
Dicht bij de stad Parapat, aan de Noord-grens van het Tobameer ligt de prachtige Sipiso-piso waterval, waar het water zo van 120 meter in het Tobameer duikt.
We komen ook door het interessante gebied van de plantages. Sinds de kolonisatie is Noord-Sumatra een paradijs van grote plantages. Nederlandse ondernemingen begonnen met plantages voor de tabaksteelt. Later niet alleen tabak maar ook peper, rubber, cacao, koffie, palmolie, thee, en mijnbouw. Deze ondernemingen ontwikkelden zich tussen 1865 tot 1900. Als het even mogelijk is moet je de gelegenheid nemen om een dergelijke plantage te bezoeken en het ontginnings/bereidingsproces te bekijken.
Geniet onderweg van de heerlijke vruchten. Met name de ananas; persoonlijk heb ik de lekkerste ooit, daar gegeten.
Tobameer/Parapat/Samosir eiland
Het Tobameer en Samosir eiland bieden een adembenemend uitzicht op de aardse schoonheid. Volgens zeggen is dit meer van 25 bij 5 kilometer, een overblijfsel van een super vulkaanuitbarsting 64 000 jaar.
Met zijn legendes en geschiedenis over de Toba Batakkers is het de schatkamer van Noord Suamtra voor die etnische groep.
Vanuit het hotel op Samosir eiland kun je per motorboot diverse Batak-dorpjes bezoeken. Waaronder Ambartita waar de stenen stoelen en de uitvoering van Koning Siallagan te zien zijn. Of het dorp Tomok met de Oude grafsteen van koning Sidabutar.
Hier op Samosir Island vindt je ontzettend veel souvenirwinkels waar Oud-Bataks handwerk en snuisterijen voor een voordelige prijs te koop zijn. Maar het is wel ‘spitsroede lopen’.
Parapat is de hoofdstad van het oude Toba Batak koninkrijk.
Paatje Papaya
Abonneren op:
Posts (Atom)